Kyoto life = uni, tempels & typhoons!
Blijf op de hoogte en volg Tess
13 Oktober 2016 | Japan, Kyoto
Hoi lieverds!
ik dacht, het werd hoog tijd om nog eens een reisverslagje te schrijven voor het thuisfront. Het is hier nu 20.18 en ik lig in m'n bedje onder mijn elektrisch dekentje met de airco op heatmodus (Eliasje heeft me dat net even uitgelegd, ook al is de hele bediening in het Japans).
Mijn daagjes hier zijn enorm druk. Maar goed dat ik een dagboekje bij hou, zodat ik kan terugbladeren om te kijken wat ik allemaal heb uitgestoken.
M'n weekdaagjes bestaan vooral uit stage, lessen volgen, taken maken en skypen met de uni in Maastricht. Ondertussen is mijn project al goed op gang gekomen. Ik begrijp waar het over gaat en ik heb er vertrouwen in dat het inorde komt. Het is fijn dat stage wat wordt afgewisseld met lessen. De lessen zijn boeiend, als Engels geen struikelblok vormt. Ondertussen heb ik ook al 3x een brein moeten dissecteren. Dat was één van mijn meest onaangename ervaringen ooit (buiten het eten van rauwe kip lever wat blijkbaar een Japanse delicatesse is). We werden in groepjes van 6 verdeeld. Ik werkte samen met 5 anderen die helemaal geen Engels spraken en met hun pincetten en handen zo ploeterden in die hersenen dat uiteindelijk alles vol hing met stukjes brein: onze boeken, labojassen, de tafel, de grond. Vreselijk! Bij de eerste keer ben ik na de sessie een uur buiten gaan zitten om te bekomen.
Ondertussen heb ik ook 2 interviews gehad om voor een part time job aan te slag te gaan als leerkracht Engels. Ik werk nu voor beide bedrijven als vervanger aangezien ik enkel in de avonden en op zaterdagen kan. Tot nu toe heb ik 1 dag kunnen lesgeven. Maar dat was me nogal een ervaring. Om 10u begon mijn eerste les. En om 9.45 ging de campus open. Dat gaf me dus een kwartiertje de tijd om mijn les voor te bereiden. Chaos, chaos, chaos! Het was voor mij de eerste keer dat ik les gaf en ik had totaal geen idee wat ik kon verwachten van zo'n bende 7-jarigen. Ik heb dan maar snel snel wat spelletjes bedacht en uiteindelijk is dat super goed meegevallen. Ze amuseerden zich en leerden bij. Na die les volgden er nog een 5-tal klassen. Het was vermoeiend, maar mega leerrijk en ik hoop er binnenkort nog eens te mogen staan!
Mijn vrije tijd (voornamelijk weekends dan) bestaan uit dinertjes, sightseeing en karaoke. Karaoke is zo leuk! Een beetje sake voordrinken aan de rivier om daarna te kwijnen in die microfoons. Heerlijk gewoon! Karaokebars is iets wat ze in België ook zouden moeten uitvinden.
Kyoto heeft prachtige tempels en shrines. Hiervan heb ik een aantal foto'tjes op facebook staan. In real life zijn ze nog indrukwekkender dan op foto weliswaar! Fushimi Inari vooral was werkelijk adembenemend. Hierbij wandelde je door 1000den (!!) poorten tot aan de top van de berg om dan te kunnen genieten van een uitzicht over heel Kyoto. De volgende dag had ik wel pijn in m'n beentjes, maar het was het waard.
18 september heb ik dan bezoek gehad van Aubietje en Isabel! Jeej! :) we deden wat sightseeing, karaoke en trotseerden de typhoon die op dat moment door Kyoto loeide. Afscheid nemen was dan wel een hele zware. Dat gaat telkens weer zo zijn als bezoek krijg vrees ik.
Ondertussen heb ik al zo'n 3 typhoons meegemaakt. M'n begeleiders op de uni en kotbaas slaagden erin om me bij de eerste super bang te maken. Ons welkomstfeestje enal werd ervoor afgelast 'voor onze eigen veiligheid' en we moesten allemaal heel nodig naar huis van stage. Ik dacht even dat de wereld zou vergaan. Maar uiteindelijk heeft het gewoon heel erg geregend en wat gewaaid. Bij de volgende 2 typhoons was ik dan ook echt niet bang meer en fietste ik zelfs nog naar de uni met een paraplu in de hand.
Ik mis jullie wel heel erg hier. Vooral op doordeweekse avondjes ben ik vaak eenzaam. Mijn kotgenootjes zijn niet de meest sociale mensen. Ik heb heel erg m'n best gedaan om het een kans te geven door hen mee te vragen om wat te gaan drinken of een filmavondje te houden. Maar ik krijg nooit antwoord en iedereen lijkt hier nogal op zichzelf te leven in hun eigen kamer. Dat is gewoon super jammer, maar ach. Misschien komt het nog wel los.
Kusjes en knuffels vanuit Kyoto!
ik dacht, het werd hoog tijd om nog eens een reisverslagje te schrijven voor het thuisfront. Het is hier nu 20.18 en ik lig in m'n bedje onder mijn elektrisch dekentje met de airco op heatmodus (Eliasje heeft me dat net even uitgelegd, ook al is de hele bediening in het Japans).
Mijn daagjes hier zijn enorm druk. Maar goed dat ik een dagboekje bij hou, zodat ik kan terugbladeren om te kijken wat ik allemaal heb uitgestoken.
M'n weekdaagjes bestaan vooral uit stage, lessen volgen, taken maken en skypen met de uni in Maastricht. Ondertussen is mijn project al goed op gang gekomen. Ik begrijp waar het over gaat en ik heb er vertrouwen in dat het inorde komt. Het is fijn dat stage wat wordt afgewisseld met lessen. De lessen zijn boeiend, als Engels geen struikelblok vormt. Ondertussen heb ik ook al 3x een brein moeten dissecteren. Dat was één van mijn meest onaangename ervaringen ooit (buiten het eten van rauwe kip lever wat blijkbaar een Japanse delicatesse is). We werden in groepjes van 6 verdeeld. Ik werkte samen met 5 anderen die helemaal geen Engels spraken en met hun pincetten en handen zo ploeterden in die hersenen dat uiteindelijk alles vol hing met stukjes brein: onze boeken, labojassen, de tafel, de grond. Vreselijk! Bij de eerste keer ben ik na de sessie een uur buiten gaan zitten om te bekomen.
Ondertussen heb ik ook 2 interviews gehad om voor een part time job aan te slag te gaan als leerkracht Engels. Ik werk nu voor beide bedrijven als vervanger aangezien ik enkel in de avonden en op zaterdagen kan. Tot nu toe heb ik 1 dag kunnen lesgeven. Maar dat was me nogal een ervaring. Om 10u begon mijn eerste les. En om 9.45 ging de campus open. Dat gaf me dus een kwartiertje de tijd om mijn les voor te bereiden. Chaos, chaos, chaos! Het was voor mij de eerste keer dat ik les gaf en ik had totaal geen idee wat ik kon verwachten van zo'n bende 7-jarigen. Ik heb dan maar snel snel wat spelletjes bedacht en uiteindelijk is dat super goed meegevallen. Ze amuseerden zich en leerden bij. Na die les volgden er nog een 5-tal klassen. Het was vermoeiend, maar mega leerrijk en ik hoop er binnenkort nog eens te mogen staan!
Mijn vrije tijd (voornamelijk weekends dan) bestaan uit dinertjes, sightseeing en karaoke. Karaoke is zo leuk! Een beetje sake voordrinken aan de rivier om daarna te kwijnen in die microfoons. Heerlijk gewoon! Karaokebars is iets wat ze in België ook zouden moeten uitvinden.
Kyoto heeft prachtige tempels en shrines. Hiervan heb ik een aantal foto'tjes op facebook staan. In real life zijn ze nog indrukwekkender dan op foto weliswaar! Fushimi Inari vooral was werkelijk adembenemend. Hierbij wandelde je door 1000den (!!) poorten tot aan de top van de berg om dan te kunnen genieten van een uitzicht over heel Kyoto. De volgende dag had ik wel pijn in m'n beentjes, maar het was het waard.
18 september heb ik dan bezoek gehad van Aubietje en Isabel! Jeej! :) we deden wat sightseeing, karaoke en trotseerden de typhoon die op dat moment door Kyoto loeide. Afscheid nemen was dan wel een hele zware. Dat gaat telkens weer zo zijn als bezoek krijg vrees ik.
Ondertussen heb ik al zo'n 3 typhoons meegemaakt. M'n begeleiders op de uni en kotbaas slaagden erin om me bij de eerste super bang te maken. Ons welkomstfeestje enal werd ervoor afgelast 'voor onze eigen veiligheid' en we moesten allemaal heel nodig naar huis van stage. Ik dacht even dat de wereld zou vergaan. Maar uiteindelijk heeft het gewoon heel erg geregend en wat gewaaid. Bij de volgende 2 typhoons was ik dan ook echt niet bang meer en fietste ik zelfs nog naar de uni met een paraplu in de hand.
Ik mis jullie wel heel erg hier. Vooral op doordeweekse avondjes ben ik vaak eenzaam. Mijn kotgenootjes zijn niet de meest sociale mensen. Ik heb heel erg m'n best gedaan om het een kans te geven door hen mee te vragen om wat te gaan drinken of een filmavondje te houden. Maar ik krijg nooit antwoord en iedereen lijkt hier nogal op zichzelf te leven in hun eigen kamer. Dat is gewoon super jammer, maar ach. Misschien komt het nog wel los.
Kusjes en knuffels vanuit Kyoto!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
